Buenos Aires & Iguazu

Anderhalve week geleden was het zo ver; we vertrokken vanaf Schiphol voor 3,5 maand naar Zuid-Amerika!

Na een korte vlucht van drie kwartier kwamen we aan in Parijs, waar we zo´n 4 uur hadden voordat de vlucht naar Bueno Aires (BA) vertrok. Perfect dachten wij, kunnen we hier even wat avond eten, een simpele maaltijd bij de Mac of zoiets.
Al snel viel ons op hoe rustig het vliegveld was, en hoe weinig winkels en ´restaurants´ er waren, in tegenstelling tot Schiphol. Na een tijd rond gelopen te hebben, vroegen we aan een werknemer of er hier ergens een Mac zat. Gelukkig vertelde hij dat er één was, maar wel een stuk lopen. Maar we hadden de tijd, dus een wandeltocht was wat volgde. We zagen in de verte een bord van de Mac en dat werd tijd, want we kregen honger! Maar helaas, op het bord stond ´coming soon´, dus geen Mac voor ons.. Met veel moeite hebben we nog wat te eten gevonden en met een volle maag gingen we het vliegtuig in, waar bleek dat we ook in het vliegtuig nog avondeten kregen.

De vlucht ging soepel, bagage was er snel en we werden voor ons hostel afgezet,; welkom in Buenos Aires! Na onze backpacks te hebben gedropt, zijn we lekker door de stad gaan slenteren, om uiteindelijk in een winkeltje salades en empanades te kopen, die we in één van de vele parken hebben opgegeten.

Woensdag was onze eerste echte dag in BA en we hadden ons ingeschreven voor een tour door het centrum van de stad. De gids vroeg aan de groep wie graag Engels wilde, en van de ongeveer 25 mensen gingen er maar 3 handen de lucht in! Dit resulteerde in een privetour, hoe luxe!
Wat ons de dag daarvoor al opviel, veel gebouwen in Franse stijl, bleek inderdaad zo te zijn. Ze hebben hier alle gebouwen platgegooid en alles in Parijse stijl opgebouwd, want ze wilden graag op Parijs lijken. Daarnaast veel over de (recente) geschiedenis geleerd, wat is er hier de laatste tientallen jaren veel gebeurd! Een president die uit Casa Rosada vlucht door vanaf het balkon in een helikopter te springen, 5 presidenten in 12 dagen tijd en al jaren lang elke dag protesten op Plaza de Mayo.
Die avond hebben we voor het eerst echte Argentijnse steak op, heerlijk! Nu blijkt dat we 5 dagen lang van de heerlijke Argentijnse steak hebben genoten :)

Donderdag swichten we van hostel, maar waren we natuurlijk weer te laat. We hielden een race tegen de klok, dwars door BA aan het snelwandelen met een backpack op je rug en je normale rugtas voorop, we raden het niemand aan. Maar we moesten op tijd in het hostel zijn om mee te kunnen met de tour naar Boca, de meest kleurrijke wijk van BA. We hadden het net gered en gingen daarna met een stadsbus naar die wijk, en wat was dat vrolijk! Alle huizen geschilderd in allerlei kleuren, een overblijfsel uit de tijd dat ze hun huizen verfden met de overgebleven restjes verf. Na een tour door het stadion van La Boca, waar Diego Maradona (wie kent hem niet?!) heeft gevoetbald, gingen we de echte wijk in. Hoewel heel toeristisch, werd ons duidelijk verteld dat we niet verder mochten dan drie straten, want daarbuiten was het erg gevaarlijk.
Een hele gezellige, vrolijke, drukke en toeristische wijk, waar we tijdens de lunch nog getrakteerd werden op een tangoshow.

Door die tangoshow hadden we de smaak te pakken en gingen we ervoor; een tangoles, show en driegangen menu stond voor die avond op de planning! We waren benieuwd, Jos met haar soepele heupen en Nouk als a-ritmisch talent; het zou hoe dan ook een hilarische avond worden! De tangoshow was fantastisch, een hele afwisselende groep, de leeftijd varieerden van 16 tot zo'n 85 (?). In spanning zaten we te wachten wie onze danspartner zou worden, maar gelukkig bleek dat we telkens van danspartner zouden wisselen en de mannen de vrouwen ten dans moesten vragen. De danspasjes waren goed te doen en Josephine had zelfs de eer om de danspasjes voor te doen met de leraar. Na het leren van de danspasjes en de echte tangoface, was het tijd voor het diner. We zaten aan tafel met twee vrouwen uit Australië die aan het eind van hun reis waren en waarmee we ontzettend hebben gelachen, Tijdens het diner startte de tangoshow, met 3 dames en 3 heren die een heel verhaal vertelden, ontzettend vaak van outfits wisselden, tussen de tafels door dansten en zo ontzettend goed waren!

Vrijdag hadden we ons ingeschreven voor een fietstocht, om zo op een snellere manier meerdere wijken te zien, want wat is Buenos Aires een mega grote stad!
's Ochtends hadden we nog grappen gemaakt over het fietsen toen we op een drukke straat liepen, de grootste Avenue van de wereld met 16 rijbanen! Al snel bleek dat we ook op deze weg zouden gaan fietsen, zonder fietspaden...
Gelukkig leven we nog, hebben we veel van de stad gezien en wederom het een en ander over de stad geleerd. Daarnaast hebben we nog een goede grap uitgehaald bij een Hollandse gast.
Tijdens het voorstel rondje vertelde hij dat hij uit Zuid-Afrika kwam, maar vlak daarna hoorde Nouk dat gasten vertelden dat hij Nederlands was maar dit stoerder vond. Snel schakelden we terug naar gister, toen we hem ook al tegenkwamen. Hadden we in het Nederlands over hem gesproken? Gelukkig dachten we van niet! Tijdens de fietstocht gaf hij aan ons toe dat hij uit Nederland kwam, maar de reacties van mensen zo leuk vond als hij vertelde dat hij uit Zuid Afrika kwam.
Toen we met hem en nog een engelse vrouw een ijsje zaten te eten, hoorden we haar vragen waar hij uit Zuid-Afrika vandaan kwam en hij antwoordde doodleuk; Johannesburg. Anouk vroeg nog vol verbazing aan Jos, zei hij dit nou echt?? En dat was het begin van de meesterlijke grap. Jos startte een vragenvuur op de gast, over de mustsees in Johannesburg, die hij als local wel zou moeten weten. Hij vertelde dat dit voor hem als local anders was, maar daar namen we geen genoegen mee. Het vragenvuur werd geopend en hij kwam steeds verder in het nauw. We vertelden dat we daar volgend jaar heen wilden dus graag wat tips wilden, waarop hij antwoordde dat wij sowieso niet volgend jaar naar Johannesburg zouden gaan. Helaas konden we ons lachen niet meer inhouden, waardoor we hem helaas net niet hebben kunnen ontmaskeren, die vrouw moet wel gedacht hebben...

Een uitgebreide chilldag was meer dan welkom na al het intensieve gecitytrip. We kozen hiervoor de schilderachtige wijk Palermo die met kleurrijke winkels en boetiekjes een welkome afwisseling vormde van de drukke straten van Buenos Aires. De markt was een ervaring op zich. Een kraampje met vers fruit soals je je voorstelt in Zuid-Amerika is ideaal.. als je goed Spaans spreekt. Een nummertje gekregen, geroep en shit ons nummertje is al geweest. Gelukkig kregen we aan alle kanten hulp. Meneer 1 gaf zijn eigen kaartje aan Josephine ´you´re next´en de volgende hielp ons bij het kiezen van de rijpste avocado´s. Met heerlijk vers fruit zijn we neergestreken in het park en hadden we het geluk dat een groep jongens had besloten dat ze een openlucht concert gingen geven die dag.
Uren hebben we in de zon gelegen, naar de live muziek geluisterd en precies niks gedaan. Hoogtepunt was ook het restaurant van die avond, een tip van die Australische vrouwen die we hadden ontmoet. Na een redelijk belachelijk eind gewandeld te hebben leek in eerste instantie het restaurant dicht te zijn, maar bleek dat je om 9 uur gewoon erg vroeg bent om te gaan eten. De beste saladebar ooit, heerlijke steaks, niet onaangename obers om naar te kijken en volle glazen wijn zorgden voor een waardige afsluiting van onze genietdag.

En toen de grootste teleurstelling die een voetballiefhebbende vrouw ooit kan krijgen. Het plan: naar een voetbalwedstrijd van River Plate tegen Lanus in het grootste stadiun van Argentië, de realiteit: ´sorry ladies, tickets are sold out´. Lang verhaal kort is dat we ons wel hadden ingeschreven maar we meteen hadden moeten betalen, alleen had de beste chica 3 dagen eerder nog gezegd dat het geen enkel probleem was om later te betalen. Nu was het te laat en alle alternatieve mogelijkheden om nog naar de wedstrijd te kunnen hebben we uitgeput (andere reisorganisatie:dicht, oude hostel: alles uitverkocht). Het enige wat we nog konden doen leek naar het stadion te gaan en daar op iets minder legale wijze aan een kaartje komen.
Nu waren we nog net niet naïef genoeg om samen op pad te gaan maar vonden we Marc, een uiterst gezellige Zuid-afrikaan die we net zo verslagen als wijzelf op een bank troffen, maar met hem durven we het avontuur wel aan. Nog even gevraagd hoe je echte van neppe kaartjes kan onderscheiden, waarop het antwoord was ´niet, de kans is groot dat je wordt opgelicht´. Heel hartelijk dank hostel voor al jullie hulp.

In de bus zagen we een jongen in River Plate shirt en River Plate tattoage ¨familia, amigos y Riverplate¨ in de catogorie diehard fans, zegmaar. Onder het motto niet geschoten is altijd mis vroegen we of hij tips had voor onze aankoop. Hij wilde helpen maar moest snel de bus uit dus zou Anouk smsen.
Geen sms. Verslagen en lichtelijk wanhopig liepen we rondjes langs het stadion, niemand maar dan ook niemand die ons kaartjes aanbood. Op geheel toevallige wijze waren we wel langs de security (die uit een goede 6 lagen politiemensen bestond) gekomen, simpel doordat we via een zijweg waren gekomen. We waren dus dichtbij maar nog net niet helemaal binnen en Anouk gaf toe dat ze nog nooit in haar leven zo graag een smsje van een jongen had gewild (ja je verliest dus van voetbal Sjoerd).
En jawel, net toen de moed richting onze schoenen zakte kwamen we River Plate Uberfan weer tegen, Xavier. De beste man was vastberaden kaarten voor ons te regelen en sprak allerlei mensen aan. De regels waren simpel: we mochten niet naar hem kijken of doen alsof we hem kenden, simpel genoeg maar oh-so zenuwslopend. De beste optie leek Xavier om samen met een andere familie gewoon een politieman om te kopen. Wat?? Ja, een politieagent om te kopen, een politieagent waarover ik net nog had gezegd dat we niet te dichtbij moesten komen, omdat hij dan misschien door zou hebben waar we mee bezig waren. Gelukkig kwamen we niet voor een omkoopdilemma te staan omdat de familie was verdwenen. Xavier was een tijdje weg en het duurde niet lang meer voordat de westrijd zou beginnen. Paniek.
Vanaf toen ging alles heel snel. Xavier rende op ons af:¨hoeveel hebben jullie er voor over", "uuh uuh uuh". Prijs afgesproken (die hilarisch genoeg veel minder was dan de prijs die we bij het hostel hadden betaald), maar toen kwamen er ineens meer mensen om ons heen staan die vanalles begonnen te roepen over kaartjes. De verkopers bestonden dus wel maar waren tot dan toe incognito gebleven. We gaven het geld voor de kaartjes, Xavier was binnen een seconde weg en wij liepen tussen een groep Argentijnen richting de ingang. Je zou kunnen zeggen dat de snelheid van onze hartslag op dat moment te vergelijken was met het aantal anwezige voetbal supporters. Bij de poortjes bleek: we hadden niet betaald voor kaartjes maar voor de omkoping van een van de secuirty gards. Hand voor de tickets scanner, er heel snel langs glippen en het moment was daar, we waren in het stadion en niks of niemand kon ons meer tegenhouden. We waren vervuld met opluchting en ongeloof.
De wedstrijd was geweldig. Argentijnen zongen alsof hun leven ervan af hing, zwaaiden met hun armen en gingen volledig uit hun dak als er gescoord werd. 2-0 hebben ¨we¨gewonnen maar de wedstijd was niet spannender dan de aankoop procedure, die overigens door Marc goed werd samengevat als ¨nothing like a good bribe¨.

Xavier is officieel bekroond tot de aardigste jongen van Argentinië gezien het feit dat hij ons na de wedstrijd hielp met de bussen, toen dat te lang duurde een taxi met ons heeft genomen en naar de metro heeft begeleid. Hij wilde geen cent aannemen voor zijn hulp, hij wilde simpelweg dat wij de liefde voor zijn club ook een keer in het stadion mochten meemaken. Zonder deze held was ons hele avontuur nooit mogelijk geweest. Laten we een moment nemen om voor hem te hopen dat River Plate dit jaar kampioen wordt.

Buenos Aires hebben we inmiddels achter ons gelaten. In een uiterst comfortable bus zijn we na achttien uur aangekomen in Igazu. Mocht je je nog afvragen of Nederlanders echt de reputatie hebben van drugsdealers, dan was een zeer dubieus figuur hiervoor het levende bewijs. Toen hij hoorde dat we Nederlanders waren kwam hij een uurtje later vragen ¨you guys got any valium?¨ we hebben de neiging om ¨just finished our last, sorry man¨ te antwoorden hebben maar even onderdrukt.

Het hostel is pardijselijk, de zon brand maar het zwembad biedt heerlijke verkoeling. Na een dagje zwemmen en in de zon liggen, een zeer frusterende zoektocht naar een pinautomaat en een overheerlijk ijsje was het tijd om te gaan doen waar we voor gekomen waren: een bezoek aan de watervallen.

Je kan de watervallen van twee kanten bezoeken en we besloten te beginnen met de Argentijnse kant, voor welke je moeiteloos een hele dag uit kan trekken. We hebben een korte safaritoer gedaan en hierbij een heuze toekan gezien. Het plan was om te beginnen met een boottour langs de watervallen. We reddingsvesten aan, een waterdichte tas voor onze spullen en de vriendelijke tante van de safari riep ons toe ¨enjoy the best shower of your life!¨

De watervallen van Igazu zijn adembenemend. Met woorden is moeilijk te omschrijven wat er daar gebeurt, maar met een immense kracht komt er een ongelofelijke hoeveelheid water naar beneden wat zorgt voor een enorm lawaai en constant voortdurend watergeweld. In de boot zijn we langs en vervolgens ook onder de watervallen gevaren, we waren van top tot teen doorweekt maar hebben met een grijns van oor tot oor de boot verlaten. Vervolgens hebben we het hele nationale park doorgelopen met verschillende uitzichtpunten die zorgen voor steeds weer een prachtig uitzicht. Het eindigde bij ´Devil´s throat´ waarbij de waterval in een soort bocht liep en het water zo hard naar beneden kwam dat je niet eens kon kijken waar het eindige, omdat het met zo veel snelheid alweer de lucht in kwam. Het was een wonder dat zich voor onze ogen afspeelde, een aanrader voor iedereen.

Ook de Braziliaanse kant vandaag was prachtig. Hierbij keken we meer van een afstand en kwamen we erachter dat het nog veel groter was dan we vanaf de andere kant hadden kunnen zien. Bijna niet te bevatten. Wederom prachtig en zeer indrukwekkend.

Ondertussen zijn we vrienden met Leo: de manager die straks zijn gitaar erbij gaat pakken en ons geholpen heeft met het regelen van een busticket naar Salta, onze volgende bestemming. Daarnaast hebben we vreselijk gelachen met twee Engelse meisjes die bij ons op de kamer kwamen liggen en ons de ´party arms´ hebben geleerd.

We genieten enorm en missen jullie nog niet;)

Veel liefs vanuit Argentinië