Het langverwachte vervolg

Ola lieve mensen,

Ja ja, we weten het. Het is alweer een aantal weken geleden dat we een update van onze reis hebben gegeven. Een bijzonder punt in onze reis is bereikt, we zijn op de helft. ´Hoera´ denken sommige van jullie nu, ´het duurt nog eeuwig voordat ze terugkomen. ´Hoera´ denkt hopelijk het overgrote deel, ´het aftellen is begonnen´. Voor ons betekent het vooral dat we enorm uitkijken naar alles wat we nog gaan beleven de komende weken! Maar nu eerst: een terugblik..

Vergeef ons voor het overslaan van een groot aantal dingen, we hebben geprobeerd de hoogtepunten eruit te pikken (en het is nog steeds veeel te lang geworden).

Onze laatste stop in Argentinië was Salta, waar we na een, in totaal, 24-uur (!!) durende busreis aankwamen. Gelukkig waren de bussen in Argentinie mega comfi, met hele brede, zachte stoelen, die ver naar achter kunnen en waarbij je alsnog heel veel beenruimte hebt.
In Salta hebben we lekker gechilld, salades en fruitdrankjes gegeten en in het park gelegen. Omdat Salta in een mooie omgeving ligt, besloten we ook een tour naar Cafayette te doen, met wijnproeverij en Engelstalige gids, zoals ons hostel beloofde. Hoewel het landschap mooi was, hebben we ons vooral geïrriteerd en kapot gelachen om onze gids. Ze was een Spaanse en kon eigenlijk totaal geen Engels. Ze vertelde alles in het Spaans en in het Engels zei ze een paar woorden, die wij dan maar met elkaar moesten verbinden om te raden wat ze wilde zeggen. De enige oplossing was voor ons om er maar gewoon niet meer naar te luisteren, wat vaak resulteerde in de slappe lach.
Op onze lievelingsterras in Salta, met heerlijke fruitsmoothies en salades, kregen we de laatste dag een nogal vreemd aanbod. Onze ober, die ons best aardig leek, bood ons midden op het terras allerlei soorten drugs aan, voor het geval we daar behoefte aan hadden.. Vanaf toen keken we toch met iets andere ogen naar het restaurant en de ober.

Na Salta was het tijd voor een nieuw land; Bolivia! Na een nachtbus met Noordpooltemperaturen, kwamen we ´s ochtends vroeg aan bij het laatste Argentijnse plaatsje voor de grens. In het pikkedonker liepen we met een aantal backpackers naar de grens waar we, na een nieuwe stempel in ons paspoort, letterlijk de grens overliepen en ons meteen ook in een heel ander land waanden; wat een verschil! Aan het controleren van bagage bij een grensovergang doen ze hier trouwens niet.

Na het pakken van een taxi komen we aan in Tupiza, waar een paar dagen later onze zoutvlaktetour ging beginnen!

Eindelijk. Waar we al zo veel over hadden gehoord van medereizigers mochten we nu eindelijk zelf gaan beleven, de zoutvlakte van Uyuni. Het programma was kort gezegd 4 dagen in een jeep door de natuur van Bolivia scheuren met als eindbestemming de zoutvlakte. Van te voren waren we gewaarschuwd voor een aantal dingen: je kan goed ziek worden van de hoogte, jullie kunnen niet douchen en ´s nachts wordt het bitterkoud. Cocabladen, dikke Alpacavesten en thermo-ondergoed in onze rugzakken en we waren ready to go.

We hebben veel geluk gehad met onze reismaatjes Larissa en Charles. Een ubersociaal en immer vrolijk recent verloofd stel uit Australië. Iets minder geluk hadden we met het voertuig, na ongeveer 2 uur rijden leek er een klein ´problemo´ te zijn met de auto. Dit resulteerde in een uur langs de weg staan, hulp van wel 3 jeepbestuurders die stopten en zorgelijk naar onze rechtervoorband staarden en onze driver die met zijn oliebevlekte handen alles probeerde te doen om het ding weer aan de praat te krijgen. De lieve vrouw van de driver probeerde ons gerust te stellen en kwam om 11 uur al met de lunch aanzetten (het eten was overigens de hele reis voortreffelijk). Gelukkig konden we na de lunch de auto weer in en heeft deze daarna niet meer tegengestribbeld.

De natuur in Bolivia is adembenemend. Van ruige rotsen, naar groene velden met lama´s, naar rivieren, bergen en vulkanen. De autoritten waren lang maar je kon je uren vermaken met enkel uit het raam staren. De accomodatie was basic maar prima en de kou en de hoogte vielen ons mee (cocabladen zijn overigens niet te eten en kunnen we enkel aanraden in warm water als een soort improvisatiethee). Hoogtepunten onderweg waren prachtige uitgestrekte meren met flamingo´s erin, van helderblauw tot felgroen, de hotspring waar het principe ´bikini-aan-en-gaan´ was en je voor je gevoel in een zwembadgroot warm bad zat en het uitzicht onwerkelijk mooi was, de geisers waar je de grijze lava zag borrelen en de rook voor een onheilspellende sfeer zorgde (de geur verschrikkelijk) en hoge fotogenieke klimrotsen. Aan het einde van dag 3 waren we beland in het zouthotel, waar de muren, de vloer , tafels, steoelen en de bedden van zout waren. Hier hebben we een gezellig diner met Larissa en Charles gehad en de avond eindigde in een backpacker sing-a-long toen een getalenteerde Israëliër zijn gitaar erbij pakte en alle wereldberoemde hits achter elkaar door speelde.

De volgende ochtend was het zo ver. Voor dag en dauw stonden we op en stapten we in jeep om de zonsopgang op de zoutvlakte te zien. Het was nog een bitse klim naar de top van het eiland vol reuze cactussen maar de zonsopgang was prachtig en langzaam maar zeker werd onze omgeving witter en groter totdat alles wat we om ons heen zagen een landschap van zout was. Met de jeep door de vlakte crossen was geweldig en de stop voor de fotoshoot zo mogelijk nog leuker. Op verschillende manieren hebben we met het perspectief gespeeld en kwam onze driver nog met hilarische ideeën (zie facebook voor het resultaat). Het is lastig te omschrijven hoe mooi het was, dus voor alle lezers: ga hierheen en aanschouw het zelf!

Om de zoutvlaktetour leuk af te sluiten, gingen we in Uyuni nog met z´n allen eten. Na het eten schoof een Boliviaanse man aan (met een heel vreemd kapsel) die ons meevroeg naar een discotheek. Omdat we toch met een grote groep waren, besloten we met hem mee te gaan, hoewel we hem wel raar vonden. En ja, ons voorgevoel werd bevestigd; hij nam ons mee naar een ´discotheek´ die nog kleiner was dan onze studentenkamer, en waar, na het kloppen op de deur, een klein vakje werd opengeschoven en een paar ogen ons aankeken. Nadat we waren binnengelaten, kwamen we er al vrij snel achter dat onze Boliviaanse man een drugsdealer was, en na een biertje besloten we deze ´discotheek´ toch maar te verlaten.

De volgende dag pakten we de bus naar Potosi, de hoogste stad ter wereld. Onze bus was een lokale bus, waar onze bagage op het dak werd bevestigd en op de stoel voor Anouk een herdershond ging zitten. Het kleine busje was overvol, met zittende mensen in het gangpad en korte stoppen bij uit het niets opduikende dorpjes.

Aangekomen in Potosi pakten we een taxi naar ons hostel. Onze taxi was echter zo oud, dat hij de steile weg niet meer opkwam. Midden op de weg ging de motorkap open, werd er water overgegooid en de motor gekoeld. Helaas mocht dat niet baten, waardoor we toch maar besloten over te stappen op een andere taxi.
Potosi staat niet alleen bekend als de hoogste stad ter wereld, maar ook als de zilvermijnen stad. Na enige twijfel besloot Nouk toch deze mijnen te gaan verkennen en nam Jos de verstandige keuze om, wegens claustrofobie en astma, deze tour over te slaan.
De tour werd gegeven door een ex-mijnwerker en we waren met z´n vijven; Nouk en nog 5 jongens. We kregen een lekker groot pak aan, helm met een lamp erop, kaplaarzen en mondkapje en na een rondleiding in een zilverfabriek was het zo ver!
We liepen de mijnen, die eigenlijk precies zo zijn als je in films ziet. Smalle gangen, erg laag en stoffig. De eerste honderden meters moesten we non-stop gebukt lopen, wat op deze hoogte, in een berg, toch iets zwaarder is dan je denkt. Anouk liep meteen achter de gids, die een stuk kleiner was dan haar, wat resulteerde in tientallen kopstoten; gelukkig had ze een helm!
Er lag een rails op de grond en hoewel het erg smal was, moesten we soms op de een of andere manier opzij springen, omdat er een wagon vol met stenen, geduwd door twee mijnwerkers, langs kwam. Na twee keer opzij te hebben gesprongen, tegen de muur aan, vertelde de gids doodleuk dat de muren trouwens giftig waren, dus dat je deze niet moest aanraken. Shit!!
De mijnen waren een bizarre ervaring; de tijd heeft daar echt stil gestaan. De mijnwerkers werken met de hand en met houwelen, hebben vaak geen geld voor een karretje dus tillen alles met een kruiwagen en dragen, ondanks de hele giftige stoffen, geen masker omdat de goede maskers erg duur zijn. De meeste mijnwerkers sterven dan ook rond hun 40ste en er zijn nog steeds jongens van 8-12 jaar oud die hierin werken. Desalniettemin zijn ze erg trots om een mijnwerker te zijn, wat toch gek blijft.
Na een 2,5 uur durende tocht door de mijnen, waarbij we de berg van 3 kilometer breed hebben doorkruist, en Nouk meerdere shotjes 98% alcohol moest drinken, was ze toch wel blij om weer de blauwe lucht te zien!

Na een 2,5 uur durende taxirit (voor een goede 4 euro per persoon) kwamen we aan in Sucre. Een prachtige stad: ruim, rijk en karakteristiek. We hebben hier in het park in de zon gelegen, over de markt gestruind waar alles in honderdtallen werd aangeboden, kerken en musea bezocht, de zonsondergang vanuit een prachtig uitkijkpunt in ligstoelen aanschouwd, bitterballen gegeten in een Nederlands café en veel (heel veel) lekkere dingen gegeten. Sucre is een stad waar je makkelijk een week kan blijven. Het enige wat nog ontdekt moest worden was het nachtleven en die avond verliep iets anders dan gepland. In café ´Joyride´ waren we rustig van onze mojito´s aan het genieten en na een tijdje merkten we dat elke vijf minuten een zeer schaarsgekleede Boliviaanse danwel een hiphopachtige Boliviaan de trap op liep. We waren vastberaden dit feestje te crashen tot de bewaker helaas tegen ons zei: ´Sorry ladies, private party´. ´Mogen zelfs niet 4 (2 Engelsen hadden zich inmiddels bij ons gevoegd) blonde, zeer gezellige Europeanen naar binnen (knipoog)(lieve lach)?´, ´nee´ ,´oh´. We konden dit niet accepteren en hebben vervolgens een paar jongens aangeproken of die ons niet even konden introduceren. We haalden het tot de deur en de volgende bewaker kreeg uiteindelijk medelijden en heeft ons binnengelaten. We kwamen op een soort baco-tienerfeestje terecht waar we om de 4 minuten ten dans werden gevraagd door jongens die niet ouder leken dan 16, maar stug volhielden toch echt 23 te zijn. Toen we later, bij wijze van afterparty, een quasi hippe club ingingen liepen de jongens echter niet mee naar binnen, de club was 18+.

Van Sucre zijn we naar Cochabamba gegaan. Dit was een leuke stad totdat in de mysterysoup tijdens de lunch pinda´s bleken te zitten (voor de duidelijkheid: geen goede combinatie met Josephine´s pinda allergie). Vanuit Cochabamba pakten we een bus naar La Paz die nog voor enige stress heeft gezorgd. Om 12 uur zou namelijk Josephine´s verjaardag losbarsten en om 11 uur zaten we nog (vermoeid en verlept) in de bus. Een taxi naar partyhostel Wild Rover verder liepen we direct door naar de bar, Josephine was nog een kwartier 21 jaar. Lieve lieve Anouk had geregeld dat Josephine om 12 uur de bar op moest en awkward het ´happy birthday´ van de barbewonders moest aanhoren. Toen werd er gezellig bier gedronken in de bar totdat deze dichtging. We waren nog niet van plan om naar bed te gaan, net als de rest van de groep. Na een secret party in de opslagruimte van de bar te hebben gehouden en daar vanzelfsprekend weggestuurd te zijn namen we een taxi naar ´Route 36´, de meest bijzondere plek voor een verjaardagsfeestje.. Het ijzeren rolluik dat fungeerde als deur die zeer geheimzinnig werd opengedaan deed al wat alarmbellen rinkelen en eenmaal binnen werd duidelijk dat we niet op de meest legale plek van La Paz waren beland. Wit poeder dat geen suiker was ging rond alsof het een schaal borrelhapjes was en wij, met onze onschuldige biertjes in de hand, hebben er met een groep Amerikanen en Israëliërs ons eigen feestje van gemaakt. Een verjaardag om nooit vergeten.

In ons partyhostel hoorden we heel veel enthousiaste verhalen over de Death Road, ´s werelds meest gevaarlijke weg. Van te voren had Nouk hier al over nagedacht en leek het haar heel vet. Na alle enthousiaste verhalen wilde Nouk het dan ook heel graag doen, maar was Jos nog vol in de twijfel.. Uiteindelijk besloten we om het toch te gaan doen, en op eerste Paasdag was het zo ver!
Na een korte busreis, met de fietsen op het dak, kregen we onze pakken aan, helm op en werden onze fietsen uitgelegd. Uitleg? Ja, voor ons als Hollanders was dat gek, maar niet iedereen kan natuurlijk goed fietsen. Van onze organisatie waren er 3 groepen die werden samengevoegd, en zoals al vaak tijdens onze reis het geval was geweest, waren de Israëliërs weer dik in de meerderheid. Naast ons was er nog een Braziliaan, een Amerikaan en 18(!) Israëliërs. Voordat we begonnen met fietsen waren zij op de parkeerplaats lekker tof aan het doen op hun fiets, maar zo stoer bleken zij niet te zijn..
Het eerste deel van onze fietsroute was op asfalt en nog niet de echte Death Road. We hoefden niet te trappen, niet echt te remmen en gingen als een raket naar beneden, ondertussen genietend van het uitzicht. De gasten bleken allemaal toch iets minder stoer te zijn dan ze zouden willen, wat resulteerde in een kopgroep van 2 mensen; Josephine en Anouk, met het peloton ver achter ons.
Na wederom een korte busreis (de weg ging nu omhoog, en je gaat toch niet omhoog fietsen?!), was het dan toch tijd voor de échte Death Road. Het asfalt was veranderd in zand en vooral héél véél stenen en de blauwe lucht was veranderd in mist.
De Death Road heeft zijn naam gekregen omdat hier, vanzelfsprekend, jaarlijks de meeste doden vallen. De weg zou zo breed moeten zijn dat 2 auto´s elkaar kunnen passeren, maar dit lijkt op veel stukken onmogelijk. Een vangrail kennen ze hier niet en als de weg ophoudt, gaat het meteen steil naar beneden. Daarbij werd ons nog even doodleuk verteld dat het hier de bedoeling is om rechts in te halen en links te fietsen.. Juist, aan de kant van de afgrond dus..
Maar de weg is prachtig, door de bergen met veel groen, af en toe een watervalletje en werkt als gratis trilplaat, wat zijn we heen en weer gestuiterd op de stenen.
Anouk bleek wederom weer stoerder te zijn dan de gasten en reed meteen achter de gids. Op de helft, bij de waterval, was het tijd voor een pauze. Wachtend op Josephine ging Anouk zich toch wel druk maken, want dit duurde wel erg lang.. Maar gelukkig bleek ze nog te leven, haar ketting was er alleen af gegaan op deze gevaarlijke weg, brrr! Dit bleek later nog een keer te gebeuren.

Nadat we onder een waterval waren doorgefietst, fietste Anouk op een gegeven moment toch wel erg lang alleen en omdat ze niet wist of er mensen voor haar zaten, was ze bang dat ze een stop had gemist. Niets bleek echter minder waar; ze was de eenkoppige kopgroep. Nadat de fiets-fotograaf haar had bijgehaald, besloten ze maar even te wachten op het peloton. Maar er bleek een groot gat te zijn gevallen met het peloton, want na een tijdje kwam er maar 1 persoon aangefietst; Josephine!
Nadat na ongeveer 15 minuten wachten werd besloten om door te fietsen, kwam eindelijk het Israëlische peloton eraan.
Het laatste stuk van de Death Road werd gefietst, Anouk was officieel de snelste van de groep en de Israeëliërs hadden mooi het nakijken door deze Hollandse chicks!
Met onze handen vol blaren, pijn in onze kont en armen van de hobbelige weg maar verder nog helemaal heel, konden wij zeggen; Death Road Survivors!

Uitslapen na deze actieve dag was er niet bij, want de dag erna vlogen we naar Rurrenabaque, een dorpje grenzend aan de Amazone! We hadden namelijk besloten om een 3-daagse tour te doen door de Pampas. De vlucht duurde maar 35 minuten, maar het verschil kon niet groter zijn. Van het koude, grijze La Paz, kwamen we in de groene, hete jungle terecht!
Na een 3-uur durende rit met de auto, waar we wederom te maken kregen met een lekke band (is tijdens onze reis al 4x gebeurd met ons vervoermiddel) kwamen we aan bij onze boot. Wachtend op de rest van onze groep zagen we de eerste wilde dolfijnen al zwemmen en zagen we mensen terugkomen van hun 3-daagse tour, sommige hadden als souvernir zo´n 300 muggenbulten op hun lichaam...
Varend naar onze lodge zagen we al vele vogelsoorten, en ook de eerste apen werden gespot! Onze lodge was mooi, met als huisdier een alligator! Na het bekijken van de zonsondergang, waarbij je eigenlijk niks zag door de vele muggen die om je hoofd heen vlogen, was het tijd voor een spannende activiteit; alligators en kaaimannen spotten in het donker!
Na 3 lagen muggenspul, onze überlelijke, nieuwe stoffe broek met bloemenmotief en een wit shirt maat XXXL, durfden we de boot wel in te gaan. Varend in de boot moest je met je zaklamp schijnen, en dan zouden de ogen van de alligatoren en kaaimannen oplichten, respectievelijk geel en rood. Wij waren natuurlijk weer zo stom om onze zaklampen te vergeten mee te nemen de boot in, wat niet alleen onhandig was voor het spotten van deze dieren, maar ook omdat we dus geen idee hadden wat er naast ons in het water lag.. De boot kwam namelijk maar een klein stukje boven het water uit en onze benen kwamen daarboven uit, dus als een alligator honger had...
Gelukkig zagen we een aantal kaaimannen en alligators, maar op een veilige afstand.

Nadat we de volgende ochtend tijdens ons ontbijt aapjes hadden zien springen in de bomen, begon onze slangenzoektocht, iets wat we van te voren niet echt naar uitkeken. Er leven hier veel (giftige) slangen, zoals ratelslangen en anaconda´s, iell! Alex, onze Tarzan, vertelde ons dat we moesten opsplitsen, om ze de kans op het vinden van slangen te vergroten. Aangezien hij de enige was met een mes, klonk ons dat niet echt als muziek in de oren..
Met kaplaarzen aan liepen we door een moeras, vol concentratie kijkend naar de grond om maar niet op een slang te gaan staan. Na lang zonder resultaat te hebben gelopen, kwamen we aan bij het slangeneiland. De avond voordat onze tour startte , hadden we gegeten met Australische gasten die net terug waren van deze tour. Zij vertelden op het slangeneiland een grote ratelslang in de boom te hebben gezien, die de gidsen daarna probeerden te vangen! Door hun poging viel deze levensgevaarlijke slang in het water, waar zij net tot hun heupen instonden.. Jullie snappen dat, toen wij door dat troebele water liepen en tot onze heupen erin stonden, we niet echt op ons gemak waren..
Ondanks dat Alex alles op het eiland heeft afgezocht, hebben wij ´helaas´ geen slang gezien, maar moesten we het doen met een grote uil en springende aapjes.
Na een lekkere lunch was het tijd voor een activiteit waar we wél naar uit hadden gekeken; piranha´s vissen! Onderweg gingen we nog dieren spotten, en na papegaaien, toekans en 1000 (roof)vogelsoorten), zagen we wel een heel bijzonder dier! Het Engelse woord hiervoor is ´sloth´ en wij kenden het van de film Ice Age, namelijk Sid! Nooit gedacht dit dier in het echt te kunnen zien!

Daarna was het dan echt tijd voor het vissen. We kregen een houtje met een vislijn, een haakje en wat vlees en vanuit de boot gingen we vissen. De eerste die beet had, was Anouk! Zij haalde haar vis omhoog, heen en weer zwiepend, wat resulteerde in een minutenlang gegil van Josephine die naast haar stond. Gelukkig kalmeerde Josephine snel en konden we deze bijzondere vangst nog even vastleggen op camera!
Ook Jos had vrij snel beet, wat tot hilariteit een baby piranha bleek te zijn en die is teruggegooid in het water. Na een tijdlang gevist te hebben, hadden we als groep veel piranha´s gevangen; hallo avondeten!
Na wederom een mooie zonsondergang vol muggen, was het tijd om onze vangst op te eten. Het smaakt naar witvis, maar erg veel vis zit er niet in deze beestjes.

Op onze derde en laatste dag stonden wij als enige vroeg op om de zonsopgang te zien. Hierna was het tijd voor een hele speciale activiteit; het zwemmen met de wilde dolfijnen! Nadat we een tijdje hadden rondgevaren, zagen we een dolfijn. Hoewel Alex ons verzekerde dat het veilig is om te zwemmen als je dolfijnen ziet, blijft het raar om het water in te springen, wetende dat het wilde dolfijnen zijn, maar ook wetende dat in hetzelfde water piranha´s, alligators, kaaimannen en levensgevaarlijke slangen leven...
Maar wij zijn (in tegenstelling tot de anderen in onze boot die niet gingen zwemmen) niet bang, dus hup, het water in! Af en toe gillend, maar zeker genietend van de dolfijnen die op een paar meter afstand van je zwemmen. Soms waren ze opeens tientallen meters verder, en dan vroegen we ons toch wel af of dat kwam doordat er nu een eng beest onder ons zwom.. En als ze op twee meter afstand van je zijn en dan opeens onder duiken en je ze niet meer ziet, zwem je ook niet echt op je gemak.. Desalniettemin een hele bijzondere en gave ervaring!
Na weer aangekomen te zijn in Rurrenabaque, vlogen we de volgende dag terug naar La Paz. Wachtend naast de landingsbaan op ons vliegveld (dat eigenlijk meer een stukje asfalt is), zagen we ons kleine vliegtuigje. In dit vliegtuigje pasten maar 20 mensen, was er geen plaats voor een stewardess en kon je zo de cockpit inkijken.

Na La Paz zijn we naar Copacabana gegaan om uit te rusten aan Lake Titicaca en flink te hiken op Isla del Sol. Het meer en zonovergoten eiland zorgden voor prachtig uitzicht en met een leuke groep hebben we het eiland verkend en gezellig gegeten. Anouk was al een paar dagen niet lekker en ging terug, Josephine besloot de wandeling (van ongeveer 3 uur) van Zuid naar Noord wel in haar eentje te kunnen trotseren, zich niet bewust van de op de loer liggende gevaren. Terwijl Anouk lekker op het terras lag te tannen waren er op mijn pad ineens twee honden die een stukje meeliepen, tegen me opsprongen en toen ik wat sneller begon te lopen beet er een van de twee brutaal in m´n been. Auw. Ik ben een huis in gerend en vanaf toen gelukkig met rust gelaten. De dokter die twee woorden Engels sprak vertelde dat er niks ernstigs aan de hand was. Eind goed, al goed. Ik heb er niet eens een stoer litteken aan over gehouden, slechts een lelijke blauwe plek. Needles to say, honden heb ik vanaf toen vermeden.

Na dit huichelijke avontuur zat Bolivia erop en was het tijd voor een nieuw land, Peru! Aangekomen in Peru hebben we eerst de Peruaanse kant van Lake Titicaca bezocht. In het Peruaanse deel van dit meer leven veel families op heel veel kleine rieten eilanden. Na een boottocht meerden we bij een klein eilandje aan, waar werkelijk alles van riet was! Het eiland zelf is opgebouw uit twee tot drie meter riet, de huizen zijn van riet, de bedden, de schommels, hun boten etc. Een hele bijzondere ervaring!

Nog dezelfde dag pakten we een bus naar Arequipa, een grote stad waar we om 12 uur ´s nachts aankwamen. Anouk was inmiddels al 9 dagen ziek en dus gingen we ´s nachts meteen door naar het ziekenhuis. Een nare infectie en uitdroging was de diagnose, dus Anouk kreeg een liter vocht door een infuus (foto´s op request), een antibioticumkuurtje en een twijfelachtig rood drankje. Blijkbaar een wondermiddel want ze is weer zo goed als de oude.

Na Arequipa zijn we nu in Cusco, waar we gisteren een hele leuke walkingtour hebben gedaan en vanavond een pupquiz-reunie hebben met Charles en Larissa. Overmorgen begint onze 4 daagse wandeltrek naar Machu Picchu, waar we ons momenteel mentaal op aan het voorbereiden zijn. Wat de toekomst brengen moge weten we op het moment nog niet precies maar na Cusco zal sandboarden, de Nazcalijnen, een bijzonder diereneiland, hopelijk een strand, Lima, een Braziliaanse bruiloft, en de WK wedstrijd Nederland-Spanje op de planning staan (en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet..). Een prachtig vooruitzicht dus.

Veel liefs,

Josephine en Anouk